ستون به سقف تو می زنم اگرچه با استخوان خویش

دوباره می بویم از تو گل به میل نسل جوان تو

دوباره می شویم از تو خون به سیل اشک روان خویش

دوباره یک روز روشنا سیاهی از خانه می رود

به شهر خود رنگ می زنم ز آبی آسمان خویش

اگرچه صد ساله مرده ام به گور خود خواهم ایستاد

که بر درم قلب اهرمن ز نعره ی آنچنان خویش

هنوز در سینه آتشی به جاست کزتاب شهله اش

گمان ندارم به کاهشی ز گرمی دودمان خویش

دوباره می بخشیم توان-اگرچه شعرم به خون نشست-

دوباره می سازمت به جان اگرچه بیش از توان خویش

(سیمین بهبهانی)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: